Ruski plaćenici i dobrovoljci u BiH
• Andrej Šarov, novinar iz Rusije, u svojoj novoj knjizi prvi ozbiljno tretira sudjelovanje ruskih dobrovoljaca u agresiji na Bosnu i Hercegovinu
• Smatra se da se na strani srpskih snaga borilo oko 1.200 stranih dobrovoljaca, Rusa, Rumuna i Ukrajinaca i jedna jedinica grčkih dobrovoljaca. Prema nekim procjenama, u Bosni i Hercegovini i Hrvatskoj je poginulo oko 300 ruskih dobrovoljaca
• Ruski dobrovoljci su, po pravilu, ratovali u jedinicama koje u sastavu nisu imale više od 10 do 25 vojnika organiziranih po nacionalnom principu. Jedan od prvih i najpoznatijih odreda sačinjen od ruskih dobrovoljaca svakako je odred "Carski vukovi". Pojavili su se u Bosni krajem 1992. godine i ratovali su uglavnom na trebinjskom, višegradskom i sarajevskom ratištu
Objavljeno: 05. mar 2014 | SAFF 16.07.2002 | Ezher Beganović
Termin "strani dobrovoljci" je često upotrebljavan u našoj svakodnevnici. U Dejtonskom mirovnom sporazumu ovaj termin je posebno tretiran. Međutim, kad se danas spomene termin "strani dobrovoljci" uglavnom se misli na islamske dobrovoljce - i na tome se svi zaustavljaju.
Niko ne razmišlja, da ne kažemo govori, o ruskim, rumunskim ili, pak, grčkim dobrovoljcima, koji su, pod izgovorom očuvanja pravoslavlja, sudjelovali u zločinu nad Bošnjacima.
Jedan od prvih koji su ozbiljno tretirali tematiku stranih dobrovoljaca, odnosno ruskih dobrovoljaca u ratu u Bosni i Hercegovini jest Andrej Šarov, ruski novinar, koji je nedavno objavio knjigu "Nakon kiša", u kojoj se jedno poglavlje odnosi na sudjelovanje ruskih dobrovoljaca u redovima srpske vojske tokom agresije na Bosnu i Hercegovinu u periodu 1992-95. godine.
Prema pisanju Andreja Šarova, broj ruskih dobrovoljaca i plaćenika u prvoj polovini 90-tih godina koji su ratovali na strani Srba u Hrvatskoj, odnosno takozvanoj Republici Srpskoj Krajini i Bosni i Hercegovini kretao se između 2 i 3 000. Među njima je bilo i žena (u ljeto 1993. godine u četama među ruskim dobrovoljcima kod Sarajeva ratovale su i dvije djevojke snajperisti).
Na Balkan su doputovali različiti ljudi sa raznih strana: Kozaci, bivši "Afganci" i "Čečeni", nacionalpatrioti, bivši pripadnici specijalnih jedinica ruske vojske. Najveći priliv ruskih dobrovoljaca u Hrvatsku i Bosnu i Hercegovinu zbio se u proljeće i zimu 1993. godine, kad je iz Moskve, Sankt-Petersburga, Rostova na Donu, Saratova, Urala, regularno, preko Budimpešte i Temišvara, dolazilo na stotine dobrovoljaca.
Poginulo 300 Rusa
Vladimir Žirinovski, lider partije LDPR, također je u nekoliko ruskih gradova (Novgorod, Ekaterinburg) uspostavio punktove za upis i organizirano slanje ruskih dobrovoljaca.
Finansiranje dolaženja ruskih dobrovoljaca na Balkan se odvijalo uglavnom putem panslavenski orijentiranih biznismena, zatim posredstvom jugoslavenskog poslanstva u Moskvi i srpskih vlasti u Beogradu.
Prema nekim procjenama, u Bosni i Hercegovini i Hrvatskoj je poginulo 300 ruskih dobrovoljaca.
Dvadeset bošnjačkih civila za jednoga "vuka"
Ruski dobrovoljci su, po pravilu, ratovali u jedinicama koje u sastavu nisu imale više od 10 do 25 vojnika organiziranih po nacionalnom principu. Jedan od prvih i najpoznatijih odreda sačinjen od ruskih dobrovoljaca svakako je odred "Carski vukovi". Pojavili su se u Bosni krajem 1992. godine i ratovali su uglavnom na trebinjskom, višegradskom i sarajevskom ratištu.
Procijenivši situaciju u Bosni, "Carski vukovi" su napisali pismo ruskom parlamentu: Mi izjavljujemo da nećemo pustiti oružje iz ruku i bit ćemo čuvari u Bosni do posljednjeg, protiv svih koji idu protiv pravoslavlja, protiv svete Rusije, protiv Srbije.
Opisujući "Carske vukove" Andrej Šarov je zapisao: Tokom jedne bitke kod Višegrada je poginulo 25 ruskih dobrovoljaca. Potreseni pogibijom svojih drugova "Vukovi" su to skupo naplatili muslimanima. Za svakog ubijenog dobrovoljca ubili su po 20 muslimana.
Mi opkolimo muslimane a oni opkole nas
Andrej Šarov u svojoj knjizi o ratu u BiH - "Nakon kiša" - objavio je nekoliko odlomaka iz pisama ruskih dobrovoljaca. Izdvojili smo detalje iz dnevnika Moskovljanina Konstatina Erskova, jednog od ruskih dobrovoljaca koji je ratovao u sastavu Goraždanske brigade i koji je sudjelovao u bitkama na Stocu i Zaglavku.
Erskov je zapisao u svom dnevniku:
Prva polovina marta 1993. godine. Operativna situacija na ratištu se brzo mijenja. Mi opkolimo muslimane, a oni opkole nas. Karakter vojnih djelovanja u Bosni je partizanski. Linije fronta nema, sve je pomiješano kao u naslagama. Mart. Prošlo deset dana. Prvi naš ranjenik, Oleg, Kozak. Izvlačili smo ranjenike cijelu noć. April, 1993. godine. Na Stocu pogiboše naša djeca Popov i Safanov. To je bilo 13. aprila, a taj dan poginu i Kostja Bogoslavskij, u 21. godini. Tijela Popova i Safanova na Stocu su zarobili muslimani. Ranjen Paška Nulemetčik, Saška također je ranjen, i to u glavu; ništa ne vidi. Sutradan smo sahranili Kostju Bogoslavskog. Odnijeli smo ga u crkvu u Višegrad. Poslije sam slušao muslimanski sarajevski radio kad su objavili saopćenje da su pobili 16 Kozaka i ranili ih dvadesetak...
Ono što je bitno, a što novinar Andrej Šarov ističe u svojoj knjizi, jest činjenica da su u slanje ruskih dobrovoljaca na ratišta Bosne i Hercegovine uveliko bili upetljani ruski političari, političke partije i Parlament.
Iz knjige Andreja Šarova može se zaključiti da su ruskim vlastima poznata sva imena ruskih dobrovoljaca koji su sudjelovali u agresiji na Bosnu i Hercegovinu. Takvi dobrovoljci - za razliku od islamskih - nisu uznemiravani, protjerivani i na svakom koraku nazivani teroristima.
Oni su se borili za "očuvanje pravoslavlja".
A mi za goli život.
izvor: camo.ch
Pravoslavne horde u bosanskom ratu
• Pouzdano se zna da je broj Rusa koji su se duže zadržali tokom agresije na BiH negdje oko 600, dok je isto toliko bilo njihovih zemljaka koji su se zadržali po nekoliko mjeseci. Po dostupnoj dokumentaciji, utvrđeno je da je oko 80 do 300 Rusa ostavilo kosti u Bosni
Objavljeno: 26. okt 2010 | Avdo Huseinović
Četvrtog juna 2010. navršilo se šesnaest godina od pogibije majora ruske vojske Aleksandra Škrabova, poznatijeg kao Saša Rus. Major Škrabov je poginuo 1994. godine, u okolini Sarajeva, na Moševačkom brdu kod Srednjeg, predvodeći "Treći ruski dobrovoljački odred" koji je aktivno učestvovao u velikom dijelu operacija Vojske Republike Srpske u sarajevskoj regiji i istočnoj Bosni.
Porodice ruskih dobrovoljaca koji su poginuli i sahranjeni u BiH, ove godine zbog teške ekonomske situacije nisu mogle doći da obiđu grobove svojih najbližih i zajednički spomenik rusko-srpskim dobrovoljcima koji dominira ovim grobljem, udaljenim hiljadu metara vazdušne linije od centra Sarajeva - naime, očekivalo se da će u organizaciji njihovog dolaska pomoći i Vlada Republike Srpske, ali kako saznajemo ta podrška je izostala.
Nekadašnji dobrovoljci iz pravoslavnih zemalja danas u Republici Srpskoj imaju status nacionalnih heroja i izvan su dometa zakona, kao i Ratko Mladić, koji je često komandovao operacijama u kojima su udarne jurišne grupe činili ruski i dobrovoljci iz ostalih pravoslavnih zemalja.
U modi je još uvijek, a izgleda da će još decenijama biti, optuživanje i podmetanje Bošnjacima za tzv. islamski terorizam. Posljednjih godina ni jedna pojava u BiH nije tako manipulatorski tematizirana i lažno javnosti prezentovana kao pitanje 230 dobrovoljaca iz arapskih zemalja koji su se borili u zoni odgovornosti Trećeg korpusa Armije BiH.
Za razliku od mudžahedinskog pitanja u BiH o kojem se posljednjih godina ispisalo na stotine tekstova, objavilo na desetine TV priloga, tek nekoliko tekstova se pojavilo o hiljadama dobrovoljaca iz pravoslavnih zemalja koji su napadali na Bošnjake u sadejstvu sa Mladićevom bandom. Televizijskih emisija u kojima bi o Rusima u Bosni pričali srpski i ruski analitičari nije bilo.
O pravoslavnim dobrovoljcima nije napisan ni hiljaditi dio tekstova kao što je napisan o mudžahedinima, niti su državni organi, i razni timovi za borbu protiv terorizma i organiziranog kriminala, ovom pitanju posvetili i najmanju pažnju.
Pouzdano se zna da je broj Rusa koji su se duže zadržali tokom agresije na BiH negdje oko 600, dok je isto toliko bilo njihovih zemljaka koji su se zadržali po nekoliko mjeseci, što znači da ih je bilo šest puta više nego mudžahedina u odredu "El Mudžahid". Za sada - po dostupnoj dokumentaciji - poznato je da je oko 80 Rusa ostavilo kosti na zemlji bosanskoj.
Naime, 23. novembra 1992. godine, ruska novinarka Tatjana Mitkova, urednica vijesti ruske NTV, otkrila je kako se 1000 ruskih dobrovoljaca priprema uključiti u rat u BiH. Idući tragom svojih izvora, Mitkova je zaključila da odlazak istih organizira grupa penzionisanih ruskih generala.
Jedan od njih je penzionisani general Виктор Филатов - Viktor Filatov - poznati antisemit koji vodi web-site klich.ru
Ruski Dobrovoljački Odredi RDO
Prema kazivanju jednog ruskog dobrovoljca, oni su u Rusiji dobivali srpske pasoše pa su kao turisti išli do Beograda, gdje su bili smješteni u hotel, a zatim prebačeni u istočnu Bosnu. Prvi organizator s ruske strane postao je poznati Jaroslav Jastrebov. U Beogradu ih je dočekivao kurir s nadimkom Brada i prebacivao u Republiku Srpsku. Tako su formirani Prvi i Drugi Ruski Dobrovoljački Odred RDO.
Prvi ruski dobrovoljački odred formiran je u Trebinju u septembru 1992. godine. Komadant ovog odreda bio je Valery Vlasenko. Ovaj odred postojao je do kraja novembra 1992. godine.
Drugi ruski dobrovoljački odred formiran je 30. novembra 1992. godine u Višegradu. Ovaj odred bio je u sastavu Višegradske brigade Vojske RS, kojom je tada komandovao ratni zločinac Vinko Pandurević. Ovaj se odred zvao "Carski vukovi" i komadant im je bio Alexandar Makharev zvani "As".
Za ovaj odred je vezana bitka za Zaglavku. Naime, u decembru 1992. godine Prva višegradska brigada Armije BiH pod komandom Ahmeda Sejdića izvršila je napad na rejon Zaglavka, koji je bio poznato uporište VRS. Tad ovaj odred biva napušten od strane saboraca - Srba i okružen od strane Armije BiH, dok su se mali broj Rusa uspjeli živi izvući. Ruske dobrovoljce su od tada koristili kao jurišne jedinice na Goražde i druge slobodne teritorije na Drini.
Drugog januara 1993. godine, u Višegrad je stigla i grupa od oko 50 Kozaka iz Rostovske oblasti, Povoložja i Moskve. Njihov komadant je bio Aleksandar Zagrebov. Nakon što je Zagrebov ranjen, na čelo kozačke jedinice dolazi Genadij Kotov, koji je poginuo u februaru 1993. godine kod Višegrada. Na čelo 2. RDO maja 1993. godine stiže Mihail Trofimov - oficir koji je za učešće u avganistanskom ratu dobio dva ordena "Crvene zvezde"...
Procijenivši situaciju u Bosni, "Carski vukovi" su početkom 1993. godine, napisali pismo ruskom parlamentu: Mi izjavljujemo da nećemo pustiti oružje iz ruku i bićemo čuvari u Bosni do posljednjeg, protiv svih koji idu protiv pravoslavlja, protiv svete Rusije, protiv Srbije.
Jedan od prvih koji su ozbiljno tretirali tematiku ruskih dobrovoljaca u Bosni, bio je Andrej Sarov, ruski novinar koji je objavio knjigu "Nakon kiša" koja svjedoči o učešću ruskih dobrovoljaca i plaćenika u redovima srpske vojske tokom agresije na BiH.
Opisujući ruske dobrovoljce Sarov je zapisao: Tokom jedne bitke kod Višegrada poginulo je 25 ruskih dobrovoljaca. Potreseni pogibijom svojih drugova, dobrovoljci su to skupo naplatili muslimanima. Za svakog poginulog dobrovoljca ubili su po 20 muslimana.
Ruski dobrovoljci su se našli na ratištima oko Višegrada, Sarajeva, Goražda, Srebrenice, Olova, Teočaka, Žepe, Zvornika i Ozrena.
Kada se oktobra 1993. godine konačno raspao Drugi ruski dobrovoljački odred, znatan broj dobrovoljaca okupio se u neposrednoj blizini Jevrejskog groblja, u Trebevićkoj ulici, gde je novembra 1993. godine osnovan Treći ruski dobrovoljački odred. Njegov komandant je postao Aleksandar Škrabov.
Taj odred je učestvovao u velikom broju operacija. Škrabov je bio major ruske vojske, pomorski pješadinac. On je 1992. godine u Bosni bio kao posmatrač UNPROFORA, a kad se vratio u Moskvu napustio je rusku vojsku i došao u Bosnu da komanduje ruskim dobrovoljcima.
Aleksandar Škrabov nije podnosio komandu lokalnih srpskih komandanata jer ih je smatrao nesposobnim, nestručnim, nedovoljno hrabrim. Pogotovo što su ih u nekoliko bitaka srpski vojnici totalno izdali. Jednom, na malo prije nego što će poginuti na Moševačkom brdu, Škrabov je došao u žestok sukob sa četničkim vojvodom Slavkom Aleksićem, samovoljno sa jedinicom napustio liniju na Grbavici i otišao u ofanzivu na Goražde.
Aleksandar Škrabov, izdat od srpskih vojnika koji su ga ostavili odsječenog, ne poznavajući teren, zauvijek je ostao u bosanskim šumama. Učesnik je ratnih dejstava u Angoli i Gruziji. Odmah poslije pogibije svog komandanta Aleksandra Škrabova, i Treći ruski dobrovoljački odred je prestao da postoji. Nakon raspada ovog odreda Rusi su još jedno vrijeme proveli na Grbavici i Jevrejskom groblju pod komandom četničkog vojvode Slavka Aleksića.
Godine 1995, svi Rusi na Sarajevu uključili su se u jedinicu "Beli vukovi" Srđana Kneževića. Njihova baza je bila u Olimpijskom centru "Jahorina" i oni su sudjelovali u svim važnijim operacijama Vojske Republike Srpske. U ovoj jedinici pored Rusa bilo je i Grka, Bugara, Rumuna itd. Najveći broj poginulih ruskih dobrovoljaca je ukopan na groblju u Miljevićima kod Sarajeva, a ruski grobovi se još nalaze na Sokocu, u Višegradu, Vlasenici i Priboju, dok je dvadesetak tijela preneto u Rusiju.
Treba istaći da se među njima nalazio zavidan broj aktivnih vojnih lica ruske vojske:
- Astapenkov Sergeja Anatolij, služio je u ruskoj mornarici. U BiH se nalazio od zime 1993, ratovao u sastavu Udarnog odreda u Sarajevu, u Vlasenici, u sastavu "Odred Aleksandrova" na Hreši, u 3. RDO na Jevrejskom groblju. Poginuo 24. jan 1994. kod Zlatišta u Sarajevu. Sahranjen na vojnom groblju u Miljevićima kod Sarajeva.
- Bikov Valerij bio je aktivan oficir ruske vojske s činom kapetana. U BiH je bio od kraja oktobra 1992. Ratovao u sastavu Drugog RDO kod Višegrada, sastavu drugih srpskih jedinica, 3. RDO na Jevrejskom groblju. Poginuo augusta 1995. god na Dobrinji. Sahranjen na vojničkom groblju u Miljevićima.
- Petraš Sergeja Jurij bio je aktivni oficir ruske vojske. U BiH od 1995. Ratovao u sastavu odreda "Beli vukovi". Poginuo 11. okt 1995. god. u rejonu planine Hum kod Trnova. Sahranjen u Miljevićima.
- Tamilin Valerija Aleksej bio je major policije grada Krasnojarska. U BiH od jeseni 1994. godine ratovao je u sastavu srpskih jedinica kod Trnova i Pala i odreda "Beli vukovi". Poginuo 14. dec 1994. kod Trnova u Presjenici na planini Bjelašnici, sahranjen u Miljevićima.
- Aleksandrov Aleksandar bivši artiljerijski oficir, veteran Pridnjestrovlja i Abhazije. U BiH boravio od kraja 1992., bio komandir Ruske udarne jedinice pod imenom "Odred Aleksandrova" koji je djelovao kod Skelana u Podrinju i Hreši kod Sarajeva. Poginuo 21. maja 1993. na Borijama kod Sarajeva prilikom izviđanja. Sahranjen na groblju Hreša.
- Pigarjov Vladlen, pripadnik ruskih vazdušno-desantnih trupa, služio u Angoli. U BiH od 1995. na Palama. Ratovao u odredu '"Beli vukovi". Poginuo u okolini Sarajeva 1995. godine. Tijelo prenešeno u Rusiju...
Godine 1999. komesar Haškog tribunala Vanesa Le Roa zatražila je od ruske vlade da se Tribunalu izruče ruski dobrovoljci koji su učestovali u ratu u BiH na osnovu sumnje da su počinili ratni zločin, kazavši da imaju dovoljno dokaza da ih optuže.
Do danas, ni jedan od njih nije izručen, a mala je vjerovatnoća da će ikad odgovarati za zlodjela nad Bošnjacima.
izvor: e-novine.com-41715
Heroj Pravoslavlja Dimitrij Čekalin - Ruski dobrovoljac
• Valerij je, po vlastitom priznanju, malo znao o Srbima i o Slavenima uopće. Krenuo je u rat da nešto zaradi. Otišao u Bosnu uz pomoć Narodno-socijalne partije (NSP) Sankt Petersburga. Lider NSP Jurij Belajev je, tokom 1992-93. godine, aktivno vrbovao i slao dobrovoljce u Bosnu
• Rođen je 3. januara 1971. godine u Moskvi. Bio je iskusan planinar. Ratovao je u Pridnjestrovlju. U Republici Srpskoj je od decembra 1992. godine. Ratovao je u sastavu 2. RDO (Višegrad-Priboj). Junački je poginuo 10. marta 1993. godine u rejonu Priboja (sjeveroistočna Bosna). Sahranjen je na crkvenom groblju u Priboju
Objavljeno: 03. maj 2011 | Aleksandar Kravčenko
Dima se u Drugom Ruskom Dobrovoljačkom Odredu pojavio prosinca 1992. godine. Odred je tada bio baziran u Višegradu. Prije toga je ratovao u Pridnjestrovlju i bio je dobro poznat mnogim dobrovoljcima koji su već ratovali u Republici Srpskoj. Uskoro se ispostavilo da je odličan planinar, pošto se tim sportom se bavio od 16. godine i sudjelovao u mnogim spasilačkim operacijama. Dimina planinarska osposobljenost je dobro došla u složenim prilikama vođenja borbi u Istočnoj Bosni.
Odred je 3. decembra 1992. godine u teškoj borbi na Orlovoj gori izgubio mitraljesca Andreja Nimenka. Neko vrijeme mu nije pronađena dostojna zamjena, nije svako bio u stanju da tegli po planinama teški ručni mitraljez. Maltene odmah po dolasku u Višegrad Dima se dobrovoljno prijavio za mitraljesca. U to vrijeme u skladištima Višegradske brigade nije bilo mitraljeza tipa PK ili "osamdeset četvorki" kako su ih Srbi zvali, i Rusima je ponuđen mitraljez MG-42 jugoslovenske proizvodnje.
Taj njemački ručni mitraljez iz doba drugog svjetskog rata je, nesumnjivo, predstavljao grozno i djelotvorno oružje, ali su mu bitni nedostaci bili relativno velika težina i složeno ustrojstvo. U uvjetima planinskog rata ti su nedostaci znatno smanjivali vrijednost tog mitraljeza.
Tijekom bitke za naselje Tvirkovići Dimin planinarsko spasilačko iskustvo je ponovno odigralo veliku ulogu. Trojica kozaka su na prilazu selu nagazila na mine, uključujući i doktora Sergeja Batalina koji je izgubio nogu. Udarna jedinica 2. RDO u kojoj je bio i Dima morala je iznositi ranjenike kroz šumu pokrivenu snijegom. Većina dobrovoljaca nije imala iskustvo u evakuaciji ranjenika s bojnog polja kroz planinski predio, te se ionako težak zadatak pretvorio u strašno mučenje.
Dima je smjesta ispravno procijenio situaciju i preuzeo na sebe glavnu ulogu u organiziranju evakuacije. Od priručnih sredstava je napravio nosila, stručno pružio medicinsku pomoć. Prilikom prenošenja ranjenika planinskim putem tijekom nekoliko sati, on nijednom nije dozvolio da ga zamjene, dok su se ostali dobrovoljci svakih deset minuta smjenjivali na nosilima.
Dima Čekalin je junački poginuo 10. marta 1993. godine u Priboju koji se nalazi u sjeveroistočnoj Bosni. Posmrtno mu je dodijeljena najviša nagrada Republike Srpske "Medalja heroja Milana Tepića".
U Priboju je i pokopan, pored crkve.
izvor: dan-veterana.blogspot.com
Bitka za Pobjedu - Goražde 1994
• Vojska Republike Srpske je tokom jeseni 1992. i zime 1992-93. godine vodila isključivo odbrambene borbe, pokušavajući da zadrže navalu sve jače muslimanske ARBiH
• U proleće i ljeto 1993. pod komandom generala Ratko Mladića,VRS je napredovala oko 30 km prema Goraždu, do centra grada Goražda je preostalo svega 8 do 10 km. U proleće 1994. VRS je uništila muslimansku 82. samostalnu diviziju, i potisnula ARBiH dublje u grad te ušla u samo predgrađe Goražda
Objavljeno: 03. okt 2013
Pod komandom Aleksandara Škrabova dio 3. Ruskog Dobrovoljačkog Odreda RDO, u želji da pomogne Srbima, je iz pravca Sarajeva krenuo ka frontu u rejonu Goražda. Odred je predveče stigao u selo jugoistočno od Rogatice, gdje se spojio sa udarnim bataljonom iz Ilijaša pod komandom legendarnog pukovnika Josipovića.
Zauzimanje fabrike oružja "Pobjeda"
Sljedeće jutro su zajedno krenuli u zauzimanje fabrike oružja koja je bila smještena u planinskoj udolini u predgrađu Goražda. Sa zadatkom potisnuti ARBiH iz fabrike u dubinu grada te zauzeti i potom uništiti fabriku.
VRS se uputila prema fabrici, te vrlo brzo savladala planinske visove koji okružuju udolinu gdje su smeštene fabričke zgrade, s vrha planine do fabrike je presostalo svega 500-700 metara. Zahvaljujući gustoj crnogoričnoj šumi Srpski borci su uspjeli da neopaženo dovedu fabriku u poluobruč i približe se na svega 200m od fabričkih zgrada. Tu je počelo puškaranje između Srpskih i Ruskih boraca na jednoj strani i boraca ARBiH na drugoj, otpor ARBiH je bio slab, njihov borbeni duh je bio očito načet prethodnim porazima. Ubrzo ARBiH je bila savladana.
Operacija VRS je počela u 8 ujutru i oko 15 časova je cijela fabrika bila u zauzeta bez gubitaka.
Poslije zauzimanja fabrike i njenog čišćenja, VRS je zauzela odbranu prema gradu. Poslije neuspjele kontra ofanzive, ARBiH je uglavnom fabriku gađala iz grada minobacačima i teškim mitraljezima.
VRS se nekoliko dana nalazila u fabrici, dok nije javljeno iz komande da se fabrika minira i napusti jer je ARBiH zvala u pomoć ukrajinski i engleski bataljon UNPROFOR-a. Fabrika je uništena uglavnom od eksploziva iz fabrike kojeg je tu bilo na pretek.
Tokom ofanzive na Goražde NATO je izvodio bombardovanje po Srpskim položajima, u tim napadima NATO je izgubio dva aviona. 15. aprila je oboren francuski avion koji se nalazio u misiji izvidjanja. 16. aprila je oboren i britanski avion iznad Goražda...
izvor: vojska-republike-srpske.blogspot.com
Promocija knjige "Ruski i grčki plaćenici u ratu u BiH" autora Aziza Tafre
Objavljeno: 27. feb 2014
Knjiga, kako joj i sam naslov govori, razrađuje tematiku učešća ruskih i grčkih plaćenika u posljednjem ratu u BiH. Autor knjige je i sam učestvovao u ratu tokom kojeg je teško ranjen. Penzionisani je major vojske Federacije Bosne i Hercegovine.
Tafro pojašnjava da su ruski i grčki plaćenici na ovim prostorima bili prisutni već 1991. godine, da bi 1992. aktivno učestvovali u borbama u istočnoj Bosni gdje su potpomagali etničko čišćenje tog dijela Bosne i Hercegovine od Bošnjaka i Hrvata. On nadalje kaže da je je 1993. formiran Treći ruski dobrovoljački odred RDO koji je postojao do 1994. godine kada je formirana Grčka dobrovoljačka garda koja je također učestvovala u ubijanjima i progonima u istočnoj Bosni, a učestvovala je i u zauzimanju Srebrenice.
Cilj autora jeste da se rasvjetli cjeli niz događaja koji su se dešavali tokom rata 1992-95. oko doborovoljaca koji su dolazili ratovati u BiH:
- "Sve to vrijeme pokušava nam se prikazati da su Rusija i Grčka bile protiv Bosne i Hercegovine što u ovom slučaju nije tačno. Ovi borci, plaćenici, ratovali su za novac" - kazao je on u razgovoru s novinarom Agencije Anadolija.
Autor navodi da je ovo prva knjiga koja detaljno razrađuje tematiku pomenutih plaćenika u ratu u BiH kao i da se utvrdi krivica dobrovoljaca poput Eduarda Limonova, ruskog nacionalističkog pisca i političara koji je, prema riječima Tafre, bio uz Karadžića tokom granatiranja Sarajeva.
izvor: saff.ba-1135